مشهـد که می روم، دِلَــم آرام می شـود

یـا حبیـب الباکین

درست لحظه ای که انگار به آخر خط رسیده ای، در اوجِ نا امیدی و غصه های روزگار دعوت می شوی...

آقا جانـم! ایها الرئوف!

دلـم را زودتر از خـودم به صحن و سرایتـان روانه کردم، چندیست دلم مهمـانِ حـرمِ امـنِ شمـاست. 

لحظه شمـاری می کنم برای رسیدن به ورودی باب الجـوادتان... آن گاه که اذن دخـول را با چشمـان بـارانـی بخوانم و وارد صحـن جـامع رضـوی شوم.

کـاش ثانیه ها زودتر بگذرد و خـود را به صحن انقـلاب برسانم... آن گاه در گوشه ی یکی از حجـره ها روبه روی گنبـد طلایـی تان بنشینـم و دردهایِ دلِ بی قـرارم را بگـویم...

شعـر نوشـت:

مـن دسـت خالی آمـدم، دَست مـن و دامـآنِ تو

                                                   سـر تا به پـا دَرد و غَمـم، دَردِ مـن و درمـآنِ تو

پ ن:

عیدتان مبارک.

ان شاءالله اگر لایق باشم، در حرم امام مهربانی ها دعاگویتان خواهم بود.

بِـڪـَــ الدَخیـل ایهـا الرئـوفــــــ…